Model 2D i 3D

Cześć!

W tym artykule odpowiem na pytania:

• jak tworzyć nowe pliki w ORD i który Seed wybrać?
• jak działają modele 2D i 3D?
• kiedy powinniśmy korzystać z modelu 2D, a kiedy z 3D?

Seed

Zacznijmy od tego czym jest właściwie Seed? Jest to plik .dgn, który jest bazą do tworzenia nowych plików. Można powiedzieć, że gdy tworzymy nowy plik, to Seed jest kopiowany i wklejany w wybraną przez nas lokalizację pod nową nazwą. Pamiętajmy też, że lokalizacja domyślnego Seeda jest zależna od wybranego przez nas Workspace.

Polecam takiego Seeda trzymać na pulpicie i ręcznie kopiować przy tworzeniu nowych plików. Omijamy wtedy etap otwierania samego ORD (co nie jest zazwyczaj szybkie 😊) i wybierania lokalizacji. Wtedy od razu bezpośrednio przechodzimy do nowego pliku.

Kolejna kwestia to typ Seeda. Mamy Seedy 2D i 3D. Zamiast zgłębiać się w szczegóły powiem od razu – nie używajmy od razu plików 3D jak nie musimy. Z każdego pliku 2D da się łatwo zrobić plik 3D, ale w drugą stronę już nie. Przykładowo niepotrzebne nam modele 3D w pliku z przekrojami normalnymi – przy każdym zapisie do .dwg będzie nam tylko tworzył dodatkowe .dwg w 3D. Podsumowując – tylko 2D. Nawet do modelowania w 3D. Może to brzmi dziwnie, ale zaraz się wszystko wyjaśni.

A jakie mamy korzyści z takiego Seeda? Wiele rzeczy możemy poustawiać – poczynając od ustawień wyświetlania czy jednostek. Wtedy nie musimy za każdym razem po stworzeniu nowego pliku robić tego od nowa, tylko korzystamy już z gotowych ustawień. Warto pamiętać o zapisaniu ustawień (CTRL+F) po wprowadzeniu zmian w Seedzie.

Model 2D i 3D w ORD

Jeśli ktoś dużo pracował w wersji InRoads SS2 to już starcie zobaczy różnicę w systemie pracy na modelach. Ale wszystko po kolei. Stwórzmy najpierw nowy plik z Seeda 2D.

Od razu rzucają nam się w oczy trzy rzeczy:

1. Mamy tylko jeden główny model 2D – zgodnie z wybranym Seedem.
2. Nie mamy żadnych referencji.
3. Nie da się zmienić modelu w widoku, bo na jaki inny?

Jeśli zamierzamy wykorzystywać ten plik jedynie w celach tworzenia płaskich rysunków to w zupełności nam to wystarczy. Ale jeśli będziemy chcieli m.in. stworzyć DTM, profil lub korytarz, to potrzebujemy trzeciego wymiaru.

Najszybsze dwa sposoby (ja używam pierwszego) do dodania modelu 3D do naszego pliku to:

• dodanie punktu 3D na planie, a następnie jego usunięcie
  • Zakładka Geometry -> Horizontal -> Point. Ustawione musimy mieć Elevation Mode na Value i wpisane jakieś Elevation.
• nadanie linii wysokości, a następnie jej usunięcie
  • Zakładka Geometry -> Horizontal -> Line -> rysujemy linię
  • Geometry -> Vertical -> Profile by Constant Elevation -> klikamy na linię w planie

Są też inne możliwości takie jak aktywowanie terenu – ale nie zawsze mamy teren pod ręką.

Co się teraz zadziało:

1. Program dodał nam model 3D, bo potrzebował go do narysowania punktu/linii w 3D.
2. Program dodał nam referencję. Jeśli bliżej się jej przyjrzymy to dojdziemy do wniosku, że program w modelu 2D podczepił referencyjnie swój model 3D – a więc plik podczepił sam siebie.
3. Możemy już w widoku wyświetlić model 3D

Wróćmy do punktu 2, bo może wydawać się mało logiczny. Dodam sobie drugi widok i ustawię w nim wyświetlanie modelu 3D.

Jeśli będziemy mieć otwarte okienko referencji to zauważymy, że klikając gdzieś w okno widoku 2D (View 1 w moim przypadku) w referencjach mamy Model 3D. Jednakże klikając w View 2 referencje znikają. To znaczy, że widok 2D podczytuje model 3D, ale widok 3D modelu 2D już nie.

Przydatne informacje

• Model 3D zawsze automatycznie się uaktualnia tzn. jeśli w modelu 2D będziemy zmieniać np. oś z niweletą lub zmieniać template korytarza, to model 3D się zaktualizuje.
• W widoku 2D warto wyłączyć z wyświetlania referencji ten model 3D, bo zazwyczaj się mało przydaje. Przydać się może gdy chcemy np. sprawdzić rzędne terenu. Wtedy teren z modelu 3D będzie potrzebny w płaskim widoku.
• À propos poprzedniego punktu często zdarza się sytuacja, że podczepiamy referencyjnie teren, żeby na nim pracować, ale nie pokazuje nam się w widoku 2D. Pamiętajmy o live nestingu w okienku referencji! Domyślnie ORD ustawia live nesting modelu 3D na 0, więc jeśli mamy tam jakąś zagnieżdżoną referencję to się nam ona nie pokaże. Po zmianie live nestingu na 1 referencja 3D pokaże się w widoku 2D.

Kiedy używać modelu 2D a kiedy 3D

W skrócie – raczej nie róbmy nic w modelu 3D i traktujmy go tylko jako model do wyświetlania.

Gdy rysujemy osie i nadajemy im wysokości, tworzymy korytarze, opisujemy elementy, a nawet tworzymy teren – róbmy to w widoku 2D.

Gdy podczepiamy referencyjnie osie, korytarze, tereny – również róbmy to w widoku 2D. Możemy podczytać model 2D, a model 3D tej referencji sam nam wskoczy do widoku 3D. Gdy chcemy potem usunąć taką referencję wystarczy, że usuniemy ją z widoku 2D, a referencja modelu 3D usunie się już sama.

Wyjątki, w których skorzystamy z widoku 3D to następujące sytuacje.

• Dostaliśmy od mostowca (który pracuje w innym sofcie) model wiaduktu w 3D. Jeśli byśmy podczepili go pod 2D to spłaszczy nam rysunek i nie wrzuci nic w widok 3D. Także od razu możemy to podczepić referencyjnie pod widok 3D.
• Dostaliśmy dgn 3D, który nie zawiera modelu 2D (np. z seeda 3D). Wtedy również musimy to podczepić referencyjnie pod widok 3D.
• Tworzymy wizualizację i chcemy ręcznie dorysować jakiś element 3D.
• Zmieniamy ustawienia wyświetlania DTM, czy aktywujemy DTM – czasem program nie pozwoli nam na to w 2D
• Niektóre narzędzia ORD będą wymagały od nas przebywania w widoku 3D np. tworzenie chmur punktów

Podsumowanie

• Warto ustawić swojego Seeda 2D, żeby każdy nowy plik bazował na jego ustawieniach.
• Jeśli zakładamy nowy plik i będziemy chcieli w nim modelować to skorzystajmy z Seeda 2D i wymuśmy ręcznie utworzenie modelu 3D np. poprzez wstawienie punktu 3D, a następnie jego usunięcie.
• ORD bazuje na systemie widoku 2D, który referencyjnie podczytuje model 3D.
• Starajmy się korzystać głównie z widoku 2D, a widok 3D traktujmy jako podgląd.

To tyle w ramach artykułu. Następnym razem opiszę bardziej szczegółowo jak takiego Seeda skonfigurować i na jakie ustawienia zwrócić uwagę. Do zobaczenia!